De 22ste editie van de conferentie werd voorafgegaan door de themadag Our Bodies Our Fight. Het onderwerp van de dag was de overlap die er is tussen aids en abortus. En die overeenkomsten zijn er genoeg; zowel aids als abortus treft de armen buitensporig hard. Gebrekkige informatie en het negeren van rechten is in beide gevallen een groot probleem en ook bij de distributie van medicijnen en het verschaffen van zorg lopen ze allebei tegen vergelijkbare obstakels aan.
Het idee achter de themadag was dat als belangengroepen, beleidsmakers en artsen op het gebied van aids en abortus samen optrekken, ze de gevolgen beter kunnen bestrijden. Dat maakte het verloop van een van de paneldiscussies des te schrijnender.
Aan het einde van de dag kwamen mediaprofessionals uit India, Zuid-Afrika, Brazilië en de VS bij elkaar om te discussiëren over de vraag of de media de macht heeft om verandering teweeg te brengen in de beeldvorming rondom aids en abortus – en dus in de overlap tussen deze twee onderwerpen. De discussie werd overschaduwd door een Amerikaanse journalist, die doodleuk stelde dat er eigenlijk helemaal geen overlap is tussen abortus en aids. Vanaf dat moment was er niemand meer bezig met de oorspronkelijke vraag die ter discussie stond, maar waren de panelleden bezig met het overtuigen van één panellid (de Amerikaanse journalist) van deze samenhang – het onderwerp van de hele themadag. Later gaf hij ruiterlijk toe dat hij geen enkele van de andere paneldiscussies gehoord had waarin deze kwestie al lang en breed was besproken.
De Amerikaanse journalist gaf tijdens de discussie advies over hoe je het beste verhalen aan een redactie kan verkopen. Zijn betoog eindigde met een oproep om de media niet te demoniseren; hij hoopte dat het publiek journalisten weer als mensen zou zien. Ironisch genoeg had hij niet door dat hij in al zijn menselijkheid zo vooringenomen was dat hij zelf een hele dag aan paneldiscussie had verpest.
Wat deze discussie duidelijk maakte, is dat journalisten hun vooroordelen en standpunten hebben, net als wij. En dat is ook juist wat communicatie zo interessant maakt. Het is dus belangrijk om de interesses en voorkeuren van een journalist te weten, zodat je daar je pitch op kan aanpassen. Dat betekent echter niet dat je hen moet vertellen wat ze al weten, er is juist veel eer te behalen in het schrijven op een blinde vlek. Wat we daarbij niet moeten vergeten, is dat journalisten niet altijd de behoefte of bereidheid hebben om zich in een ander te verplaatsen, of om een onderwerp van een andere kant te zien. Zeker niet als die niet overeenkomt met hun wereldbeeld tot dan toe.
