En ik moet je bekennen Mattie, ook ik heb het nieuws op de voet gevolgd. De dag dat jouw brief werd voorgelezen door vriend Wietze, heb ik alle kanalen afgestruind in mijn zoektocht naar meer nieuws. Mijn collega en ik appten elkaar over details uit jouw privéleven. Ik vond het vreselijk voor je en leefde ontzettend met je mee. Maar er kwam niet meer nieuws, want alle media-artikelen bevatten dezelfde informatie, namelijk die afkomstig was uit jouw eigen brief. Steeds weer dezelfde insteek, maar in andere woorden opgeschreven. Ik verloor mijn interesse, je raakte op de achtergrond. Totdat ik las dat je weer terug zou komen op de radio.

Vanmorgen luisterde ik weer met aandacht. Je had het over de manier waarop media met jouw leed zijn omgegaan. Dat er zoveel onzin is gezegd en geschreven. En dat alleen vanwege de hoge entertainmentwaarde. Ik voelde me een beetje schuldig. Want ik was degene die het nieuws hongerig tot mij nam.

Gelukkig stelde je me gerust. Dit hoort er nu eenmaal bij als je van ‘gewone’ jongen transformeert tot BN’er. Je bleef zo rustig, echt bewonderenswaardig. Vooral ook toen het ging over een achtergrondverhaal in de Telegraaf. Kalm, een beetje honend zelfs, gaf je aan dat het verhaal voor 80 procent onwaar is.

Ik heb net het artikel erbij gepakt. Ik heb geen idee welke 20 procent waar is en welke 80 procent niet. Maar voor de zekerheid trek ik gewoon het hele artikel in twijfel. Omdat jij hebt gezegd dat het niet klopt Mattie. En ik geloof jou.

Overigens ben ik er ook van overtuigd dat er gespind is. Hier zit een communicatiestrategie achter, je hebt hier waarschijnlijk hulp gekregen van een PR-adviseur. Ruud de Wild beschuldigt Q-Music zelfs van een marketingcampagne. En ik neig ernaar zijn mening te delen. Want door deze kwestie blijven luisteraars terugkomen. Ik tune nu ’s ochtends in, alsof het een volgende aflevering van GTST betreft.

Maar is dat erg, heb ik me afgevraagd. Ieder ander zou in een soortgelijke situatie door de grond zakken, zich afsluiten van de buitenwereld en wachten tot de storm is gaan liggen. Bewonderenswaardig hoe je hiermee om bent gegaan en dan is hulp van anderen je goed recht zelfs. En of er nu ‘gespind’ is of niet, het authentieke karakter van jouw verhaal en emoties winnen het van de achterdocht.

Vanmorgen in de auto, toen ik naar je betoog luisterde, trok ik de conclusie dat in geval van crisiscommunicatie (sorry dat ik jouw privéleven een crisis noem) het helpt als je de regie in handen houdt. Hoe moeilijk dit ook kan zijn.

Met open brieven aan je luisteraars heb je de sympathiefactor bewaakt. Vanuit mijn rol als PR-adviseur vond ik het interessant te merken dat ik volledig meeging in jouw verhaal. Een persoonlijke aanpak met een ideaal platform, dat van je eigen radioprogramma. Jij bepaalde de spelregels voor het communiceren van jouw crisis en hebt dit met verve gedaan in een lastige situatie. Je hebt niet alle details gedeeld, maar dat geeft niet. Je hebt je open en vooral ook kwetsbaar opgesteld. Iets waar sommige merken nog iets van kunnen leren als het aankomt op crisiscommunicatie.

Of mijn mening ertoe doet in jouw situatie? Nee, totaal niet. Maar ik wilde je een beeld schetsen van hoe ik deze ‘kwestie’ als gewone luisteraar, en een tikkeltje beroepsgedeformeerd, heb ervaren.

Bedankt en veel succes met de komende uitzendingen.

Met hartelijke groet,

Vera Kops