Ik heb mezelf als outsider compleet de nek omgedraaid. Wanneer ik nu op een ‘verschrikkelijk leuk’ feestje kom, zie ik ze kijken. Zodra ze in de gelegenheid zijn, volgt dan die ene opmerking: “Ennuh… waat dachse? Ich daon mich mer ins get kleier aan?” Dat is Limburgs voor ‘Wat dacht je? Ik doe weer eens kleren aan?’ Wat ze eigenlijk vragen is: “Vertel mij alsjeblieft alles in detail over hoe je weg naar een nieuwe baan is verlopen. En heb je nu ook contacten met BN’ers? En kun je voor mij niet een gratis logo, website, folder of carnavalswagen ontwerpen?” Dit soort vragen heeft een duidelijke herkomst. Google mijn naam Niek Gooren maar eens, en je komt al een heel eind. Voor degene die het gemist hebben, volgt hieronder een beknopte versie van mijn verhaal. Een dik half jaar geleden was ik op zoek naar een baan en daarvoor lanceerde ik de site www.helpniekuitdeww.nl. Zoals Ivo Niehe het zou zeggen: “Het was unaniem een belachelijk groot succes”.
Mijn site is bezocht vanuit Japan tot aan Tanzania. Opeens werd mijn naam genoemd door het NRC, De Wereld Draait Door, 3FM, Geenstijl, EenVandaag en zelfs de BBC. En uiteraard ook de Avrotürk , al heb ik geen idee wat voor website dat is. Deze belangstelling voor mijn zoektocht is natuurlijk iets om trots op te zijn. Uiteindelijk ben ik hierdoor ook de trotse eigenaar van een baan als Creative Designer van LEWIS. Het succes kent echter ook een keerzijde. Wanneer iemand mijn naam googelt, ziet diegene het volgende:
Daar is hij dan… De eerste indruk van Niek Gooren. Een eerste indruk kun je natuurlijk maar één keer maken. Dat baart me ergens wel zorgen. Als ze niet het verhaal erachter lezen en puur op het visuele afstemmen, is het dan wel positief om zo op het internet te staan?
Ik heb me er maar bij neer moeten leggen dat een foto van mij in ondergoed mijn grootste prestatie tot nu toe is. Het enige dat ik mag hopen, is dat dit niet mijn “Onderweg” van ‘eendagsvlieg’ Abel is. Met andere woorden: dat dit niet het enige is waar ik voor de rest van mijn leven bekend om sta en het nooit meer kan overtreffen. Het blijft een raar fenomeen dat je een foto van je eigen hoofd op de site van de Telegraaf ziet als algemeen ‘Gezicht van de Werkloosheid’. Een ding staat als een paal boven water. Zodra je eenmaal in het nieuws komt, word je vooral daarvan herkend en dat kan ook heel lastig zijn. Je verhaal kan ook een eigen leven gaan leiden. Door het internet kun je niet zomaar iets veranderen. Waarschijnlijk zullen mijn foto’s in ondergoed de rest van mijn leven aan mijn naam gelinkt blijven. Er zijn wel manieren om je links te verwijderen, maar dat haalt alleen de links weg en de content zelf blijft bestaan. Als het publiek al een mening heeft gevormd, moet je van sterke huizen komen om dat nog te kunnen omdraaien. En op internet worden meningen nogal snel gevormd en uitgesproken. De reacties op mijn site waren bijvoorbeeld niet louter positief. Er waren ook mensen die mijn site te serieus namen. Ze gingen er vanuit dat ik echt continu op de bank lag te stinken. Wat nu als één van deze mensen een belangrijke journalist is? Of een invloedrijke blogger? Dat daardoor het leuk bedoelde verhaal beschreven zou worden in een negatief stuk en dat dit de publieke opinie zou worden. In mijn geval had ik een nieuwe baan wel op mijn ‘hangbuikje’ kunnen schrijven. En hoe was ik daarna nog aan de bak gekomen? Destijds wilde ik dat risico wel nemen, deed ik er veel moeite voor en gelukkig pakte dat goed uit. Maar het had natuurlijk ook anders kunnen lopen, want misschien had ik er dan echt zo bij gezeten? Als ervaringsdeskundige is mijn tip daarom: knal niet zomaar alles ondoordacht online. Denk goed na over wat je doet en voer het goed uit. Want voor je het weet, ben je echt op ieder feestje aan het uitleggen waarom je echt niet de schande van de familie bent.
