Populariteit van kickboksen
Het enthousiasme voor dit gevecht is exemplarisch voor de opkomende populariteit van kickboksen. De aandacht voor de strijd tussen Badr Hari en Rico Verhoeven in Oberhausen is een voortvloeisel van het eerder ingezette charmeoffensief voor de sport. Als je pakweg twee jaar geleden aan een willekeurige voorbijganger had gevraagd wie Nieky Holzken en Rico Verhoeven zijn, dan had deze je vragend aangekeken en gegokt op het centrale verdedigingsduo van de plaatselijke voetbalclub. Niet dat de hele bevolking nu posters van beiden boven het bed heeft hangen, maar de namen zullen bij veel mensen sneller een belletje laten rinkelen. Dit in tegenstelling tot een paar jaar terug; toen was kickboksen voor agressieve mannetjes en speelde het zich af in een louche wereld. Dit stigma zorgde ervoor dat de sport zeer impopulair was.
Imagoverandering
Voor de beoefenaars van de sport zelf was dit imago een doorn in het oog. In landen als Japan kunnen de atleten niet fatsoenlijk over straat en daarom knaagde het dat ze in eigen land met de nek werden aangekeken. Een charmeoffensief moest ervoor zorgen dat het imago verbeterd werd. De sport moest transparanter worden en aantrekkelijker worden gemaakt voor een groot publiek. Hoewel de vechtsportwereld versnipperd was, waren bonden en scholen eensgezind in het creëren van een verbeterd imago, met behulp van dit charmeoffensief. Door middel van strengere regulering in samenwerking met de overheid moest de sport worden opgeschoond en kickboksgala’s terug naar Nederland komen. Daarnaast wilden scholen de pedagogische en maatschappelijke waarde van de sport tonen door onder andere moeilijk opvoedbare jongeren een uitlaatklep te geven en discipline bij te brengen. Het gevolg hiervan was een bredere acceptatie binnen de samenleving.
Een imagoverandering heeft ook rolmodellen nodig en dus gaven de professionele vechters een ontwapenende blik in hun leven. Hierbij maakten ze dankbaar gebruik van social media, waarop ze trainingssessies en familiemomenten tonen en de interactie aan gaan met volgers, en televisieoptredens. Ze lieten zien voor hun sport te leven en er veel voor te laten. De privé-sores die ze deelden toonden gewone, vrolijke jongens die hard werkten en lief en leed deelden met familie en vrienden. Met deze positieve blik in hun leven, bonden ze hun volgers en veranderden ze langzaam maar zeker hun imago. Inmiddels mochten we onder andere al genieten van Remy Bonjasky bij Expeditie Robinson, speelde Peter Aerts in New Kids, bleef Chantal Janzen bij Rico Verhoeven slapen en genoten hele volksstammen van de realityshow van Nieky Holzken, waarin zijn schoonvader Sjef meer dan eens de show stal. Daarnaast schuiven beiden regelmatig aan bij praatprogramma’s als RTL Late Night.
The Good vs the Bad
De topsporters tonen met hun posts en optredens familiemannen en bovendien good guys te zijn. Het type dat een positief gevoel oproept bij het publiek, waar het voor wil juichen. Media begonnen de acceptatie voor de sporters op te pikken. Belangrijke uitslagen en portretten kwamen vaker in de krant en de uitzendingen die eerder in de nachtprogrammering waren weggemoffeld, kregen een plek in het avondprogramma. Na vijf jaar kwam het kickboksgala ook weer terug naar Nederland, waar het jarenlang verboden was vanwege het verkeerde imago van de sport. Het geheel werd in een avondvullend programma op televisie uitgezonden en de aanwezige minister Edith Schippers en burgemeester Eberhard Van der Laan werden breed lachend in beeld gebracht. Door de transparantie en bij vlagen kwetsbare opstelling van prominente vechtsporters, werd het imago dus langzaam maar zeker positiever. Door deze ontwapenende en transparante communicatie is het imago van het merk ‘kickboksen’ veranderd.
De reden dat er wordt toegeleefd naar het gevecht in december, is omdat klassieke verhaal thema’s een hoofdrol spelen. Elke good guy heeft een bad guy nodig. Een boef waar het publiek hartstochtelijk naar kan joelen. Die bad guy is inmiddels gevonden in de vorm van kickbokslegende Badr Hari. Bad boy Badr vertegenwoordigt in veel opzichten het oude imago van de sport; meer dan eens is hij negatief in het nieuws gekomen door zaken buiten de ring. Het klassieke thema van held versus schurk is hiermee rijkelijk aanwezig, ook als je kijkt naar de bijnamen van beide heren: The King of Kick Boxing (Rico) vs The Devil Prince of Morocco (Badr). Dit wordt verder onderstreept door de plaagstoten die de vechters elkaar uitdelen op social media, waar vervolgens hun achterban gretig op inspringt. Het zorgt ervoor dat straks het gros van de kijkers hoopt dat Verhoeven Hari door de ring heen jaagt (vergelijk voor de imagoverandering beide GeenStijl-berichten eens met elkaar).
Of de anti-held?
Toch is Badr Hari niet de schurk die de meesten in hem zien. Voor een hele groep mensen is juist hij de held van dit verhaal, omdat hij zich vanaf de straat omhoog heeft gevochten tot de topper die hij is. Daarnaast volgde hij zijn hart en koos hij ervoor om onder de vlag van Marokko uit te komen, terwijl hij eerder voor Nederland vocht. Hiermee heeft hij een ongelooflijke fanschare opgebouwd. Daarnaast hopen veel doorgewinterde kickboksfanaten dat Badr Rico vloert vanwege de ‘saaie vechtstijl’ (weinig knock-outs) van Rico en het gebrek aan sterke tegenstanders. Enkele jaren geleden was het deelnemersveld sterker, waardoor je uitkomt bij een laatste klassiek thema: oud versus nieuw.
Op 10 december zal een groep zijn held de vijand zien verslaan, maar vast staat dat er meer interesse is dan een aantal jaar terug. Het resultaat van een noodzakelijke imagoverandering. Als er dan een punt van kritiek mag worden gegeven; elk klassiek gevecht, net zoals elk klassiek verhaal, staat of valt met een pakkende titel; eyecatchers als ‘Battle of the Ages’ of ‘Fast and the Furious’. Als ik dan een voorzetje mag geven: Rauzen in Oberhausen.
