Het heeft jaren geduurd voordat ik een antwoord kon vormen op bovenstaande vraag. Want als journalist op de redactie van Beau Monde magazine is er nu eenmaal weinig reden tot klagen. Je vliegt naar New York om Beyoncé te interviewen, luncht met Helena Christensen, begeleidt een fotoshoot in Saint Tropez en kijkt voor een reportage Sylvie in de amandelvormige ogen. Je mag groot uitpakken met interviews, hoort verhalen waarvan je oren in hardnekkige klapper-stand staan, de showbizz feestjes zijn niet meer te tellen en als klap op de vuurpijl heb je de liefste collegae van Nederland. Oh, wat waren het fijne jaren binnen de muren van Sanoma Media.
En toch, hè. En toch. Er knaagde iets. In het begin merkte ik het amper op, maar met elk extra jaar op de teller, klonk het stemmetje in mijn hoofd iets harder. Want wat niet meevalt aan werken in de Randstad en wonen in Brabant, is de onvermijdelijke reistijd. Tegelijk met de krantenjongen stond ik om 5.30 uur naast mijn bed en ’s avonds bereikte ik zonder uitzondering om 20 uur de eettafel, waar mijn vriend en dochtertje hun pasta al láng op hadden. Dag uitjes met vriendlief, dag sociaal leven, dag sportschool, hallo vroege wektijden.
Steeds vaker foeterde ik op treinvertragingen. Steeds vaker vervloekte ik het gebrek aan flexibiliteit. En toen ging de knop om. Op een doodnormale dinsdag nam ik ontslag. Acht jaar zekerheid gaf ik op, nu kwam het er op aan. Waren de zo zorgvuldig opgebouwde contacten genoeg om de start als freelance journalist en tekstschrijver succesvol te maken? Ik ben een kleine twee maanden verder en maak voorzichtig de balans op van mijn startersweken. Mijn website is in de lucht, de visitekaartjes geprint. Er komen opdrachten uit verwachte en onverwachte hoek en dankzij een inhaalslag op sportgebied ben ik kilo’s lichter en heb ik energie voor een heel dorp.
Op dit moment doe ik de eerste stapel facturen de deur uit en prijkt er een grote glimlach op mijn gezicht. Vraag me over een jaar of drie of het financieel verstandig was mijn baan op te zeggen, dan geniet ik in the meantime van de vrijheid die het me oplevert. En om antwoord te geven op die vraag bovenaan, een droombaan zeg je pas op als de balans werk- en privé naar de voor jóu verkeerde kant overhelt. Want voor jezelf beginnen in tijden van economische malaise, dat kan best. Er is alleen verdomd veel lef voor nodig.
