Bij zijn was meemaken
Ruim tien jaar geleden begon Twitter als een onderzoeksproject van webbedrijf Obvious. Al snel daarna, na het winnen van de South by Southwest Web Award voor beste blog in 2007, kwam het nieuwe sociale medium écht van de grond. Veel prominente personen gingen hun bezigheden dagelijks delen op het platform en steeds vaker verscheen het blauwe vogeltje in ons gezichtsveld.
Zelf begon ik zeven jaar geleden met het gebruik van Twitter. Eigenlijk vooral omdat mijn grootste wielerheld toentertijd, Lance Armstrong, een fanatiek gebruiker was. Van Mart Smeets begreep ik dan tijdens de Avondetappe weer dat Lance leuke dingen deelde op Twitter. En daar wilde ik bij zijn, om het mee te maken; @Charelk was geboren.
Ik genoot van het volgen van al die bekende persoonlijkheden, en de 140 woorden-tellende inkijkjes die zij gaven in hun leven.
Na jarenlang vooral persoonlijke dingen te hebben gedeeld, en grapjes over en weer te hebben gemaakt met bekende en onbekende Twitter-vrienden, werd Twitter voor mij pas écht nuttig toen ik bij LEWIS kwam werken. Sinds drie jaar is TweetDeck mijn beste vriend. Standaard staat ‘ie open, te shinen op mijn tweede scherm. En met een schuin oog houd ik in één oogopslag de hele wereld in de gaten. Ideaal, voor een vakidioot zoals ik die nieuws consumeert alsof het een reep Tony Chocolonely Zeezout Caramel is. En ik ben niet de enige; bijna al mijn collega’s starten ‘s ochtends TweetDeck als allereerste op.
Ontwikkelingen
Des te meer verbazen de recent gepresenteerde cijfers mij. Ik ben natuurlijk niet achterlijk, I can do the math, maar waarom lukt het één van de sterkste social media-merken niet om zwarte cijfers te realiseren?! Sterker nog, Twitter zakt steeds verder weg. Het wordt ingehaald door de nieuwe generatie netwerken zoals Instagram en Snapchat, die vooral populair zijn onder jongere gebruikers.
Twitter probeert het wel, heel erg hard zelfs. Verschillende updates moeten ervoor zorgen dat Twitter interessanter wordt, voor zowel consumenten als adverteerders.
Zo werd onlangs bekendgemaakt dat de hyperlink en een gebruikersnaam in een tweet niet meer van het aantal tekens afgaan en wordt er regelmatig gespeculeerd dat de beperking van 140 tekens sowieso niet meer van deze tijd is. Verder voegde Twitter de mogelijkheid toe om een poll te houden en kun je met Periscope live videobeelden delen via het medium. Allemaal ontwikkelingen die naar mijn idee prima aansluiten bij de vraag van nu.
En toch, het sociale medium dat sociale media in mijn ogen écht vorm heeft gegeven (zoals Kodak vormgaf aan fotografie) lijkt niet in staat voorop te blijven lopen in de door henzelf aangejaagde ontwikkeling.
Hoewel ik het zelf best krachtig en prettig vind dat Twitter radicale veranderingen (zoals een niet-chronologische tijdlijn) lekker links laat liggen, is het natuurlijk ook de vraag of dat een slimme keus is. Moet het allemaal niet sneller (Snapchat), visueler (Instagram) en commerciëler (Facebook) om te kunnen overleven in 2016?
Glansrijke toekomst
Zelf gebruik ik Twitter dus dagelijks. Maar dan wel voor mijn werk. Buiten werktijden om open ik de app wel en tweet ik eens wat, maar ben ik niet echt een enorm actieve gebruiker. Ik deel weinig privégegevens en mijn sociale media-leven verplaatst zich vooral naar Facebook. Waarschijnlijk wringt daar de schoen; te weinig actieve gebruikers. Met 313 miljoen actieve gebruikers per maand, is Twitter slechts een fractie van grote broer Facebook met 1,65 miljard actieve gebruikers per maand.
Met de Olympische Spelen en de Amerikaanse verkiezingen voor de deur, hoopt Twitter het tij enigszins te kunnen keren en meer gebruikers aan te trekken. Als liefhebber van het blauwe vogeltje, hoop ik dat ze daarin slagen. Persoonlijk ben ik van mening dat er zeker nog een glansrijke toekomst voor Twitter in het verschiet ligt. Als ik zo om mij heen kijk, is Twitter nog steeds een van de meest waardevolle tools voor het verspreiden en het vergaren van nieuws. Daarmee maakt het zich relevant voor een hele grote doelgroep, die ik niet een, twee, drie, zie afhaken.
Maar ik vraag mij ook hardop af wat er gebeurt als dat wel het geval is. Waarschijnlijk schrijven we dan over een tijdje blogs over Twitter zoals we dat nu over Kodak doen; waar ging het mis?
