Graag aan het werk na zwangerschapsverlof
Om met de positieve verrassingen te beginnen: alle vrouwen vonden het vanzelfsprekend om weer te gaan werken na de geboorte van hun kind(eren). Niemand heeft overwogen om thuis te blijven. De vrouwen zijn ook allemaal tevreden over de opvang en de kwaliteit daarvan. Ze maken gebruik van kinderopvang, in de meeste gevallen in combinatie met de zorg van behulpzame opa’s en oma’s. Positief verrast ben ik ook om te horen dat er inmiddels ook vaders zijn die een vaste dag per week vrij hebben of regelmatig inspringen bij de zorg voor de kinderen. En dat de mannen allemaal hun partners steunen in hun keuze om te blijven werken. Zo zegt Jennifer (30) werkzaam bij ons PR bureau in Eindhoven en moeder van een zoontje: “Mijn partner vindt het heel erg goed dat ik ambitieus ben en stimuleert me daar volledig in.”
Ook de balans vinden lijkt de dames over het algemeen goed te zijn gelukt. Hoeveel dagen werken bij zo’n goede balans hoort, verschilt nog wel per persoon. Een aantal collega’s zweert bij vier dagen of meer werken. Collega Merel (33) van LEWIS Amsterdam, moeder van drie kleine kinderen: “Ik ben tevreden over mijn werk-privé balans. Ik vond het wel even zoeken. Maar ik zou niet graag minder willen werken omdat ik deze baan niet in minder dan 32 uur per week kan uitvoeren zoals ik zou willen, dit merkte ik toen ik tijdelijk 28 uur per week werkte na mijn zwangerschapsverlof.”
Martine (40) uit Amsterdam, moeder van een zoontje, zegt erover: “Ik heb tot deze baan bij LEWIS in Amsterdam altijd fulltime gewerkt, ook nadat Mik geboren was. Nu hij naar school gaat, vind ik het belangrijk om in ieder geval een middag in de week met hem samen te hebben. Ik sluit echter niet uit dat ik in de toekomst weer 36 of 40 uur ga werken. Mijn werk is nou eenmaal belangrijk voor me.” Olga (40), moeder van twee kinderen zegt: “Alle moeders in mijn omgeving werken. Moeders die het dichtst bij mij staan zelfs allemaal ook vier dagen. Voor mij is dit dus een normale verdeling.”
Zoeken van de juiste balans is lastig
Maar er zijn ook collega’s die minder werken ideaal vinden. Zo koos Esther (29), moeder van een zoontje van vijf maanden, bewust voor een werkweek van 2,5 dag per week. Ze zegt: “Dit is voor mij echt perfect. Vooral omdat ik nog borstvoeding geef, wat ik best zwaar vind. Op mijn vrije dagen slaap ik ‘s middags nog steeds met Thei mee. Daarnaast vind ik het fijn dat ik met deze verdeling Thei vooral zelf kan opvoeden, maar dat is meer vanuit een persoonlijke visie op ouderschap. Ik ben blij met een werkgever die zo met mij meedenkt.”
Anderen hebben nog af en toe moeite met de balans. Zo zegt Lieneke (34), moeder van twee kleine meisjes: “Bij LEWIS is het al een stuk beter dan bij mijn vorige werkgever. Maar alsnog voelt het als een eeuwige spagaat: op beide fronten continu het gevoel te kort te schieten. Thuis voel ik me schuldig dat ik niet op werk ben en mijn team in de steek laat, en op werk voel ik me een falende moeder. Niet dat dat nou dagelijks een drama is ofzo, maar wel een soort sluimerend gevoel. Verder is je werk als communicatieadviseur natuurlijk nooit af maar als parttime werkende moeder helemaal niet. Dus qua werk/privé is de balans in de avonden af en toe wel zoek.” Patricia (29), moeder van een zoontje zegt: “Ik ben op zich wel tevreden, al kan ik me voorstellen dat als Thijs wat ouder is, ik er vaker voor hem zou willen zijn en leuke dingen wil ondernemen. Om daarnaast thuis ook alles op rolletjes te hebben, is het misschien om wat meer tijd te hebben.”
Druk wordt opgelegd door andere vrouwen
Wat zijn dan de negatieve geluiden? Die klinken door in de druk die vrouwen soms zeggen te ervaren. Wat opvalt: die druk komt niet van partners, maar van de omgeving. En dan met name van andere vrouwen en vriendinnen. Het grappige is dat vrouwen druk ervaren om meer én minder te gaan werken. Martine zegt: “Na de geboorte van Mik kreeg ik veel commentaar dat ik weer fulltime aan de slag ging – met name van andere moeders. Meer dan drie dagen per week werken is blijkbaar not done als je moeder bent.” Esther, die 2,5 dag werkt, zegt: “Ik ben de enige van mijn vriendinnen die zo weinig werkt en er worden best veel grapjes over gemaakt, ik als luie koffiedrinkende moeder.”
Het lijkt er dus op dat er een bepaalde norm is waar je aan moet voldoen. Toen ik twintig jaar geleden begon met werken lag die op één à drie dagen per week werken. Nu lijkt die verschoven naar drie tot vier dagen per week. Zolang je hieraan voldoet heb je geen probleem. Wijk je ervan af, dan moet je verantwoording afleggen.
De druk van andere vrouwen is precies wat ik ook heb ervaren. Ik was een van de weinige vrouwen in mijn tijd die fulltime bleef werken na de komst van mijn kinderen. Mijn man werkte vier dagen per week. Wij waren zelf best tevreden met deze verdeling, maar van de vrouwen in mijn omgeving kreeg ik regelmatig negatieve feedback en opmerkingen als ‘voel je je niet schuldig?’ of ‘ik zou mijn kinderen nooit zo vaak kunnen missen.’ Als je daar gevoelig voor bent, zijn het geen leuke dingen om te horen.
Het is jammer dat anno 2019 vrouwen elkaar nog steeds bekritiseren over hun keuzes. Dit lijkt wel een echte vrouwenkwaal, om alles langs de meetlat leggen en wat afwijkt af te keuren. Vrouwen zijn kritisch. Op zichzelf maar zeker ook op elkaar. Dit is dan ook een oproep voor alle vrouwen op internationale vrouwendag.
Wat de vrouwen in je omgeving ook verkiezen, laat ze in hun waarde. En houd je kritiek voor je.
